Waterval van Gerechtigheid

De geur van koffie en spanning hing dik in de lucht van het politiebureau. In de recherchekamer, een ruimte normaal gesproken al gevuld met een gezellige wanorde, was de chaos naar een nieuw niveau getild. Ingrid (Inge) Dubois, gehuld in haar onafscheidelijke beige regenjas en met de bruine Stetson stevig op haar rode krullen, veroorzaakte een wervelwind van onbedoelde vernieling. Haar vergrootglas bungelde gevaarlijk aan haar gehandschoende hand, terwijl ze druk kauwde op een krentenbol belegd met oude kaas.

Een stoel danste een onvrijwillige tango met een dossierkast, een kapstok stortte ter aarde bij het passeren van Ingrids lange regenjas en een arme agent, die net op het punt stond een slok van zijn koffie te nemen, zag zijn mok met een plof op de grond uiteenspatten. "Sorry!" klonk het luid, maar dan alweer gevolgd door het gerinkel van vallende paperclips. De agenten wisten het: Ingrid was in de buurt.

Trude von Jugend, Ingrids jonge assistente, schudde lachend haar hoofd. Ze stond in de deuropening van de recherchekamer, gekleed in haar vertrouwde outfit: een leren jas over een geel shirt, spijkerbroek en knalrode gympen. Met haar Duitse accent en vloeiend Nederlands was ze een frisse wind in het korps, en haar kennis van martial arts was al menig boef noodlottig geworden. Ze had meer dan eens een oogje in het zeil gehouden om Ingrid van nog gekkere situaties te redden.

“Inge, misschien kun je even een stapje terug doen?” riep Trude boven de kakofonie uit. “Je maakt er een Zwijnestal van hier.”

Ingrid negeerde haar en pakte een dossier op. "Waarom ligt dit dossier op de grond?" vroeg ze luid. "Wie durft er een zaak te verwaarlozen?". Vervolgens liet ze het dossier weer vallen, per ongeluk de prullenbak omstotend.

In de tussentijd was er een ander probleem ontstaan. De commissaris, Greta van den Gevallenen, kwam het bureau binnen met een rood hoofd. "Wie heeft er de toilet verstopt?" gromde ze. "Ik weet dat een van jullie het was!".

Trude keek meteen medelijdend. "Ik zal mijn vriendje Martin vragen, commissaris," zei Truede. "Hij is loodgieter en kent alle trucjes."

Greta zuchtte, haar grijze krullen trilden zacht. "Prima, doe dat maar. Maar zorg ervoor dat het snel gebeurt, voor er nog meer ellende ontstaat."

Een paar minuten later stond Martin van Genlogen, Trudes vriendje, met een gereedschapskist op de gang voor het toilet. Zijn donkere haar en bijna bruine ogen stonden bedenkelijk. "Wat zit er in dat ding, Trude?" vroeg hij, terwijl hij de verstopping probeerde te lokaliseren. "Een baksteen?"

"Geen idee," antwoordde Trude. "Maar het is belangrijk dat het snel opgelost wordt. Je weet hoe de commissaris kan zijn."

Net op dat moment haastte Ingrid zich de gang op, de Stetson scheefgezakt en de krentenbol nu half opgegeten. Ze zag het bordje 'Buiten Gebruik' niet, greep de deurklink van het tweede toilet en verdween naar binnen.

Een oorverdovend lawaai vulde de gang: het geluid van stromend water, paniek en... een luide vloek. Martin en Trude keken elkaar verbijsterd aan. Toen Ingrid de deur opende, kwam er een ware waterval haar tegemoet. Ze stond tot haar enkels in het water, verbaasd naar het sanitair te kijken.

"Oeps," zei ze met een onschuldige blik. "Ik denk dat ik iets verkeerd heb gedaan."

Ondertussen op de parkeerplaats…

De melding kwam binnen via de meldkamer: inbraak in het gemeentehuis. De agenten renden naar hun auto's, maar de meesten hielden zich gedeisd. De regel was: eerst Ingrid, dan de rest. Niemand wilde voor haar spoor rijden.

Ingrids oude Ford Sierra uit 1987, een monster van roest en deuken, stond op de eerste rij. De auto leek elk moment uit elkaar te kunnen vallen, maar schijn bedroog. Onder de motorkap zat een beest van een motor, en de blauwe zwaailampen waren discreet verborgen achter de grille. De sirene klonk als een stoomtrein die op volle snelheid ontspoorde.

Trude sprong in haar eigen roestige maar liefdevol onderhouden metallic groene Ford Fiesta XR2i uit 1984. Haar auto, net als Ingrids, was een wolf in schaapskleren, een onopvallende politiewagen uitgerust met verborgen zwaailampen en een luide sirene. Ze was bijna net zo snel als Ingrid, maar iets voorzichtiger.

Greta, met Hakim de Groot, de excentrieke schouwarts in zijn rode fez en groene corduroy pak, volgde in haar snelle blauwe Mercedes. De rest van de vloot, bestaande uit een reeks keurige Volkswagens, vertrok met enigszins vertraging.

Bij het gemeentehuis bleek de inbraak nog in volle gang. Ingrid, die als eerste was aangekomen, stormde het gebouw binnen, struikelde over een bloempot en landde bovenop een van de inbrekers. Trude, iets later gearriveerd, schakelde de tweede inbreker vakkundig uit met een snelle reeks schoppen en stoten.

"Gevangen!" riep Ingrid triomfantelijk, terwijl ze de inbreker van zich afschudde. "Nog een dag, nog een rechtvaardigheid."

Terug op het politiebureau begon de ellende pas echt. Tijdens het invullen van de papieren wist Ingrid een stapel dossiers omver te werpen, koffie over een belangrijk rapport te morsen en een bureaulamp te slopen. Martin, die nog steeds bezig was met de toiletverstopping, hoorde de chaos en zuchtte diep.

Toen Ingrid even later naar het toilet ging, vergat ze alles over de verstopping. Ze draaide de kraan open en het water spoot alle kanten op. Martin, die net dacht de verstopping gevonden te hebben, werd overspoeld door een golf water. Ingrid stond in de deuropening en keek hem verbouwereerd aan.

"Het spijt me," zei ze met een glimlach. "Ik had er niet aan gedacht."

Trude schudde haar hoofd. Greta keek naar Hakim, die grijnsde breed onder zijn rode fez.

"Ze is een lopende ramp," zei Greta zuchtend. "Maar zonder haar zouden we de helft van de zaken niet oplossen. En ik mag haar graag. Ontken dat als iemand het vraagt, maar ik mag Ingrid Dubois graag."

Hakim knikte. "Ze is een unieke persoonlijkheid, commissaris. Een wandelende Bron van chaos, maar met het hart op de juiste plaats. Bovendien, wie anders zou er in een waterval van gerechtigheid terecht willen komen?"

En zo was het. Ingrid Dubois, de ongekroonde koningin van de chaos, deed precies waar ze goed in was: het oplossen van misdaden en het veroorzaken van chaos, en dat allemaal met een krentenbol in haar hand en een glimlach op haar gezicht. En ergens, diep van binnen, wisten ze alle dat ze haar niet zouden willen missen.