De Wonderlijke Vrije Dag van Inspecteur Dubois

Een willekeurige zaterdag.

De zon piepte voorzichtig door de gordijnen van het appartement, maar in de slaapkamer van Ingrid Dubois en Lucas was de chaos al begonnen. Ingrid, haar rode krullen als een woeste haardos verspreid over het kussen, rekte zich uit. Met een onbedoelde, doch indrukwekkende, zwaai bewerkte ze de deken van Lucas, die prompt met een zucht in de koele ochtendlucht kwam te liggen. Lucas, de luitenant-kolonel van de marechaussee, zijn donkerblonde haar enigszins in de war, opende rustig zijn ogen. Hij was de rust zelve, de perfecte tegenpool voor Ingrids legendarische lompheid. Zijn gespierde armen zochten onwillekeurig naar de verdwenen deken, terwijl Ingrid al met een tevreden zucht richting de badkamer schuifelde.

“Douche met twee personen, liefje?” vroeg Ingrid met een vrolijke stem, haar ogen al glimmend van voorpret. Een halfuur later was het schuimfestijn in de badkamer een feit. Ingrid had, in haar enthousiasme, de fles shampoo van de rand doen vallen, waarna liters schuim de badkamer vulden, reukend naar lavendel en lichte paniek. Lucas, die zojuist zijn haar ingezeept had, probeerde tevergeefs de chaos te bedwingen, terwijl Ingrid, met een brede lach, haar tandenborstel in tweeën brak en vervolgens haar tube tandpasta, die ze een seconde eerder nog in haar hand had, nergens meer kon vinden. “Ach, het is maar een dagje vrij, toch?” mompelde ze, terwijl Lucas met een glimlach de schuimzee probeerde te bedienen.

Het ontbijt was al even veelbelovend. De beker met verse jus d’orange vloog met een sierlijke boog over het aanrecht, waarna Ingrid, in haar poging de koffie te zoeten, per abuis de yoghurt uit de koelkast pakte. De bijna lege verpakking gemalen koffie viel met een doffe klap op de grond, waardoor een laatste wolkje bruin poeder de lucht in zweefde. Lucas lachte binnensmonds, pakte de veger en blik, en ontweek net op tijd Ingrids voet die op zijn tenen probeerde te landen. “Vandaag draag ik stalen neuzen, schat,” grapte hij, terwijl Ingrid een krentenbol uit de zak toverde en er tevreden een hap van nam. Zelfs in haar vrije tijd was de krentenbol haar trouwe metgezel.

Na de ochtendlijke perikelen was het tijd voor een bezoek aan haar opa, Jack Dubois. Opa Jack, 85 jaar oud en nog steeds een moderne man, was een voormalig rechercheur en cyberspecialist van het eerste uur. Hij droeg zoals gewoonlijk een blauwe spijkerbroek en een overhemd waarvan de bovenste drie knopen los waren. Zijn wandelstok, zijn handelsmerk sinds jaar en dag, rustte tegen de stoel. Toen Ingrid arriveerde, met haar lange beige regenjas die al een leven lang meeging en haar bruine Stetson, trof ze daar al de jonge assistente Trude von Jugend en haar vriendje Martin van Genlogen aan.

Trude, een tiener met blonde vlechten die gekleed was in haar gebruikelijke leren jas, geel shirt, spijkerbroek en gympen, zat geconcentreerd naar Opa Jack te luisteren. Haar Duitse afkomst was nog te horen in haar vloeiende Nederlands, dat een charmant accent had. “Opa, jij bent écht een legende,” zei Trude bewonderend, want ze had Jack Dubois volledig geadopteerd als haar eigen grootvader. Naast haar zat Martin, haar vriendje, de loodgieter. Met zijn donkere haar en zijn donkere, bijna bruine ogen, oogde hij serieus, maar hij was verrassend handig met gereedschappen, iets wat Opa Jack zeer kon waarderen. Ingrid knuffelde haar opa en nam plaats naast Trude, die stiekem glimlachte bij de aanblik van een krentenbol die Ingrid alweer uit haar tas toverde.

“Zo, en nu zwemmen, Trude!” riep Ingrid plotseling, terwijl ze opstond. Trude veerde op, altijd in voor actie. Eenmaal in het zwembad was de kleedkamer een nieuw strijdtoneel voor Ingrid. Deurtje één, dat geblokkeerd werd door het bankje, weigerde te sluiten. Deurtje twee hing scheef in zijn scharnieren. En toen ze eindelijk een plekje had gevonden, glipt haar tas uit haar hand en landde met een plons in een plas water op de kleedkamervloer. “Geweldig,” mompelde ze, terwijl ze de natte tas opraapte. Op weg naar het zwembad, net toen ze de rand naderde, voelde Ingrid een duwtje in haar rug. Trude, haar ogen twinkelen van ondeugd, had haar onverwachts het water in geduwd. Met verbaasde kreten plonsde Ingrid in het koele water, waarna een luidruchtig stoeipartijtje tussen de twee vriendinnen in het zwembad begon. Lucas zou haar lompheid verzachten, maar Trude bracht haar speelsheid naar boven. Trude, getraind in martial arts, wist precies hoe ze Ingrid op een vrolijke manier kon uitdagen.

Na het zwemmen en de welverdiende drogerij, was het tijd voor een stadstocht met Lucas. De zon scheen en de stad bruiste van leven. Ze zochten een terrasje op en bestelden koffie. Lucas, rustig en aandachtig, luisterde terwijl Ingrid enthousiast vertelde over haar plannen. “Ik moet écht eens een nieuwe regenjas vinden, Lucas,” zei ze, “deze is zo oud. Maar ik vind nooit zo’n lange beige als deze.” Lucas knikte begripvol. “Ooit lukt het, schat,” zei hij met zijn kalme stem, wetende dat Ingrid altijd terugkwam op haar vertrouwde, versleten jas. Ze genoten van de mensenstroom die voorbij trok, van de warmte van de koffie en de stilte die tussen hen hing, een zeldzaamheid in Ingrids anders zo hectische bestaan.

Ook Ingrids Ford kreeg de nodige aandacht. Haar uit 1987 afkomstige Ford Sierra die op sterven na dood leek te zijn kreeg de nodige aandacht. Perfect onderhouden mechaniek onder een uiterlijk dat eerder aan een sloper dan een bolide deed denken. Ingrid liefkoosde, poetste, en ondehield haar Sierra met liefde.

De avond viel en het was tijd voor het avondeten. In de keuken regeerde de gecontroleerde chaos. De soeplepel landde onverhoopt in de pastasaus met een plons, de aardappels schoten bijna uit de pan bij het afgieten en een theedoek vatte onbedoeld kortstondig vlam doordat Ingrid er te dicht mee bij een gaspit zwaaide. Gelukkig niets gevaarlijks, alleen de gebruikelijke, hilarische kleine ongelukjes die Ingrid plachten te overkomen. Lucas keek toe met een glimlach, af en toe ingrijpend om een grotere ramp te voorkomen, maar altijd met een zekere zen-achtige rust.

Na het eten, en nadat Lucas met bewonderenswaardige efficiëntie de keuken weer enigszins had opgeruimd, kroop Ingrid, gekleed in een zachte joggingbroek en een comfortabel topje, tegen Lucas aan op de bank. Ze pakte de afstandsbediening, zocht een geschikte film en legde haar hoofd op zijn schouder. De dag vol kleine chaos, onverwachte momenten en veel gelach, liep ten einde. Terwijl de beelden op de televisie voorbij flitsen, sloot Ingrid haar ogen, genietend van de rust en de nabijheid van de man die haar lompheid verzachtte en haar leven een welkome dosis kalmte gaf. Zo bracht Inspecteur Ingrid Dubois haar vrije dag door: een wonderlijke mengeling van chaos en comfort, precies zoals zij het graag had.