De onnavolgbare chaos van Ingrid Dubois

Ingrid Dubois en Het Forensische Fiasco

De wind sneed door de straten van de stad, alsof hij haast had om een geheim te onthullen. Bij een discreet huis aan de rand van de stad hing een macabere stilte. De politie was al ter plaatse toen Ingrid Dubois arriveerde in haar roestige, maar verrassend snelle Ford Sierra uit 1987. De onopvallende blauwe zwaailampen knipperden even onheilspellend, waarna ze met een zware zucht tot stilstand kwam. Criminelen sidderden bij het geluid van die motor, maar nu was het stil. Lucas, haar vriendje en luitenant-kolonel bij de Marechaussee, stapte rustig uit de passagierskant. Zijn donkerblonde haar was nauwelijks in de war geraakt door de wind, een toonbeeld van kalmte naast de wervelwind die Ingrid was.

Ingrid, haar rode krullen in toom gehouden door haar bruine Stetson, trok haar beige regenjas strakker. In haar beugelhandschoende hand klemde ze een vergrootglas en een half aangevreten krentenbol. "Een koude zaak, Lucas," mompelde ze, haar adem dampend in de ochtendlucht. "Ik voel het aan de gaten in mijn krentenbol."

Binnen troffen ze schouwarts Hakim de Groot aan. Met zijn rode fez en groene corduroy pak was hij een opvallende verschijning te midden van de grauwe realiteit van de dood. Zijn Brabantse tongval klonk net iets te vrolijk bij het gruwelijke tafereel. "Morgen, Inge! Lucas! Een treurig geval, ja. Vrouw, vijftiger, kaalgeschoren hoofd. Een steekwond. Mooi werk, zeg maar." Hij wees met een sierlijk gebaar naar de vloer, waar een mes lag te glinsteren. In haar hand, levenloos als haar ogen, lag een klein pistool. Op haar borst was met een speld een speelkaart bevestigd: harten één. "De dader heeft zich uitgeleefd," concludeerde Hakim, terwijl hij een geurmonster nam met een miniatuur trechtertje. "En ze ruikt naar lavendel en iets... metaalachtigs. Excentriek."

Ingrid kneep haar ogen samen, haar vergrootglas al op onderzoek uit over de vloer. Lucas legde een geruststellende hand op haar schouder. "Rustig aan, Inge. We missen niets."

Terug op het politiebureau was de sfeer gespannen, zoals altijd wanneer Ingrid in de buurt was. De recherchekamer was een chaotisch walhalla van bureaus vol dossiers, koffiemokken en half opgegeten broodjes. Ingrid stormde binnen en wist binnen tien seconden een stapel dossiers van een bureau te vegen, een koffiemok van Jan, de stagiair, om te stoten en de kapstok met vijf jassen eraan te laten wankelen. Toen ze probeerde te gaan zitten, stortte haar bureaustoel onder haar in met een klap die door het hele bureau galmde. Ze stond op, een poederige wolk van stof en veerkracht, en trok de stof van haar regenjas recht. "Efficiënte start," mompelde ze, haar krentenbol nu volledig verdwenen.

Commissaris Greta van den Gevallenen, een imposante vrouw met grijze krullen en ogen die de ziel leken te doorboren, stond woedend op vanuit haar kantoor. "Ingrid Dubois! Wat is dit nu weer voor theater? Hebben we niet al genoeg aan ons hoofd met de moord op mevrouw De Wit?" Ze gebaarde wild naar de omgevallen stoel. "En nu alweer een stoel! Is er ook maar iets dat u niet kunt slopen?"

Ingrid haalde kalm haar schouders op. "Chaos is de weg naar orde, Commissaris. De energie van het universum moet bewegen."

Greta zuchtte diep. "De energie van het universum kan op een andere plek bewegen. Ik wil dat u zich concentreert. Wat is de stand van zaken, Hakim?"

Hakim, nu met een nieuwe notitieblok, presenteerde zijn bevindingen. "De moord is waarschijnlijk gepleegd met het mes. Het pistool in haar hand is ongebruikt. De kaalgeschoren hoofdhuid... een ritueel? Een signaal? De harten één-kaart is ook vreemd. Verder vinden we sporen van een zeldzame orchidee, de Phalaenopsis Nocturnus. Groeit alleen in zeer specifieke subtropische kassen."

Net toen Ingrid een verwarde theorie over orchideeën en de maffia wilde lanceren, rinkelde de telefoon van de Commissaris woest. Haar gezicht verstrakte. "Wát? Een inbraak? In het Forensisch Instituut? Maar... hoe?" Ze sloeg met haar vuist op het bureau. "Verdomme! Alsof de moord nog niet genoeg was! Ingrid, u bent een pain in the but, maar u bent de beste. Ga daar onmiddellijk heen. Lucas, Trude, met haar mee. En Martin, de loodgieter, laat hem nakijken of er iets met de leidingen is gebeurd. Ze hebben vast een zooitje achtergelaten."

Trude von Jugend, de jonge assistente met haar Duitse accent en leren jas, knikte strak. "Wir gaan direct, Commissaris!" Haar vuisten balden zich kort, een teken van haar vechtsportvaardigheden. Lucas knikte ook, en wierp Ingrid een blik toe die zei: ‘probeer het gebouw niet te laten instorten’.

Het Forensisch Instituut was een kakofonie van geluiden en geuren. Het zachte gezoem van machines, het borrelen van onbekende vloeistoffen en een constante geur van ozon, licht verbrande toast, en iets wat verdacht veel leek op roze suikerspinnen vulden de lucht. Midden in deze geurige storm stond Professor Dr. Quirinus Kwakel, zijn laboratoriumjas besmeurd met ondefinieerbare substanties en zijn wilde grijze haardos nog chaotischer dan normaal. Zijn bril hing scheef op het puntje van zijn neus. Aan zijn voeten knabbelde Knabbel, het eekhoorn-konijn hybride, aan een losse stroomkabel.

"Professor! Wat is hier gebeurd?" riep Ingrid, terwijl ze bijna over een statief struikelde.

Professor Kwakel sprong op, zijn twee verschillende sokken duidelijk zichtbaar. "Mevrouw Dubois! Een ramp! Een absolute, moleculaire catastrofe! Iemand heeft ingebroken in mijn heiligdom!" Hij zwaaide wild met zijn armen. Zijn assistente, Lotte Vermeer, met haar heldere, intelligente ogen en een paardenstaart met roze lokken, schoot snel toe om een omvallende reageerbuis te redden. "Rustig, Professor," zei ze zachtjes. "Vertel maar wat er precies is gebeurd."

"De daders waren... doeltreffend," vervolgde Kwakel, terwijl hij zijn bril weer rechttrok. "Ze zijn binnengekomen via de ventilatieschacht, denk ik. Ze hebben geen geld gestolen, geen apparatuur. Nee! Ze hebben alleen het DNA-sample van mevrouw De Wit meegenomen... en het flesje met mijn nieuwe, experimentele super-groeimiddel voor orchideeën!"

Ingrid's ogen lichtten op. "Orchideeën! Zoals in de orchideeën die Hakim vond bij het slachtoffer?"

Martin van Genlogen, Trudes vriendje, arriveerde met zijn gereedschapskist. Hij schudde zijn hoofd. "De ventilatieschacht? Dat is knap werk. Geen braaksporen bij de deuren. Ik zal de leidingen en de ventilatie nakijken."

Terwijl Martin en Trude (die elke hoek controleerde met haar getrainde oog) aan het werk gingen, begon Ingrid door het lab te scharrelen. Ze stootte een kolf met een felblauwe vloeistof om, die gelukkig in een opvangbak terechtkwam. "Professor," zei ze, haar vergrootglas over een gescheurde labjas zwaaiend. "De daders waren dus op zoek naar het DNA. Maar waarom ook uw super-groeimiddel?"

Kwakel, die inmiddels de blauwe vloeistof probeerde te analyseren, keek op. "Dat is de crux, mevrouw Dubois! Het groeimiddel is nog in de testfase. Het zorgt ervoor dat planten in een oogwenk volwassen worden en bloeien. Zeer waardevol. Maar om het samen te stelen met DNA... dat is... incongruent."

Lotte, die stilletjes de notities van de professor ordende, voegde toe: "Het groeimiddel is gebaseerd op een peptide die ook in menselijke haarzakjes voorkomt, zij het in extreem geconcentreerde vorm, kan het ook... de haargroei versnellen."

Ingrid stopte met kauwen op de inmiddels nieuwe krentenbol die ze uit haar jaszak toverde. "Haargroei versnellen? En mevrouw De Wit had een kaalgeschoren hoofd..."

Lucas, die tot nu toe kalm had geprobeerd de wervelwind van Ingrid en de professor in bedwang te houden, zag een vonk in Ingrids ogen. "Inge, rustig. Wat denk je?"

"Stel nou," begon Ingrid, haar stem verrassend helder, "dat de dader niet het DNA van mevrouw De Wit wilde, maar het DNA voor mevrouw De Wit. Om te vergelijken. En dat de Orchidee een afleidingsmanoeuvre was, of juist een link! Wat als het groeimiddel niet voor de orchideeën was, maar voor haar haar? En het ‘Harten één’... is dat een hint naar een begin? Een nieuw begin?"

De Professor sloeg zich tegen zijn hoofd. "Mijn hemel! Lotte, het micro-analyseverslag van de haarfollikels van De Wit!"

Lotte haalde de papieren tevoorschijn. "Ze had inderdaad recente sporen van extreme haargroei-stimulatie..."

Plots kwam Martin terug. "De ventilatieschacht is niet geforceerd van buitenaf. Het lijkt alsof iemand er van binnenuit doorheen is gegaan. En de leidingen... ik vond dit." Hij hield een klein, glimmend stukje metaal omhoog. "Dit is geen onderdeel van de ventilatie. Dit is een verborgen camera-lens. Erg klein. Professioneel ingebouwd."

Trude knelde haar lippen op elkaar. "Dus, iemand van binnen het instituut. Die wist dat dit groeimiddel hier was, en tegelijkertijd iets met de moord te maken heeft." Ze speurde naar onregelmatigheden in de luchtweg die Martin aanwees. "En ze waren blijkbaar klein, of heel flexibel."

Ingrid's vergrootglas danste over de labjas van de professor, die een klein, vreemd geborduurd merkteken had. "Professor, wat is dit voor logo?"

Kwakel keek ernaar. "O, dat? Dat is het logo van de 'Vereniging voor Excentrieke Botanici'. Ik heb er een paar jaar geleden een lezing gegeven. Waarom?"

"En de zeldzame orchidee Phalaenopsis Nocturnus," zei Ingrid, "groeit die niet alleen in de kassen van... de 'Vereniging voor Excentrieke Botanici'?"

De puzzelstukjes vielen plotseling in elkaar, zo chaotisch en onverwacht als Ingrids entree.

Terug op het bureau presenteerde Ingrid haar theorie. Ze tekende op het whiteboard met zo’n overgave dat er meer stift op haar gezicht dan op het bord zat. Dossiers vlogen opnieuw door de kamer, en een koffiekopje van de Commissaris viel met een daverende klap op de grond.

"Dus," concludeerde Ingrid, "de moordenaar wilde mevrouw De Wit niet doden, maar haar helpen met haar kaalheid door het groeimiddel te stelen. De dader was lid van de Vereniging voor Excentrieke Botanici, kende de professor en wist van zijn groeimiddel. Die persoon was blijkbaar zo obsessief met het helpen van mevrouw De Wit, een medelid, dat ze het DNA wilde vergelijken met dat van haarzelf om te zien of er een genetische oorzaak was voor de kaalheid, en tegelijk het groeimiddel te stelen. Ze hebben echter de controle verloren en haar per ongeluk gedood. De harten één-kaart stond voor de nieuwe start die ze voor haar wilde. De moordenaar was zo verbijsterd door de dood dat ze het kaalgeschoren hoofd en de harten één-kaart achterlieten."

De Commissaris, haar gezicht rood van ergernis, sloeg met haar hand op het bureau. "Ingrid! Stop! Dat is de meest absurde theorie die ik in mijn hele carrière heb gehoord! Een moordenaar die een slachtoffer helpt met kaalheid?! U bent volkomen van het padje af! Ga. Nu. De deur uit!"

Ingrid knikte, pakte rustig haar Stetson en liep naar buiten. Lucas volgde haar, en Trude keek geamuseerd.

Een uur later belde Martin enthousiast. "Commissaris! Ik heb de camera uit de ventilatieschacht gehaald! De beelden zijn vaag, maar... ik herken iemand. Het is de hoofdtuinier van de Vereniging voor Excentrieke Botanici! Een kleine, behendige vrouw die bekendstaat om haar obsessieve toewijding aan zeldzame planten én haar medeleden!"

Commissaris Greta viel achterover in haar stoel. De stilte in de recherchekamer was oorverdovend. Dan schraapte ze haar keel. "Haal die vrouw onmiddellijk op. En... roep Ingrid terug."

Een glimlach speelde rond Lucas' mondhoek toen hij opstond om Ingrid te halen. Ze kwam binnen, alsof er niets gebeurd was, haar krentenbol alweer half op.

Die avond, met de dader in hechtenis, leunde Commissaris Greta van den Gevallenen achterover in haar stoel. Ze keek naar Ingrid, die met een verveelde blik naar een stapel dossiers keek – dit keer zonder ze om te stoten. “Ingrid," zuchtte de Commissaris, een onverwachte zachtheid in haar stem. "Je bent een... een pain in the but. En je maakt zooi van alles. Maar... ik moet toegeven. Je had gelijk. En stiekem mag ik je wel, jij rare vogel."

Ingrid draaide haar hoofd. Een minuscuul glimlachje krulde om haar mondhoeken. "Natuurlijk, Commissaris. De chaos heeft zijn eigen logica. Wilt u een krentenbol?"