Trude, De Loodgieter.

Trude von Jugend, amper twintig lentes jong, smeet de deur van haar appartement achter zich dicht.

Het accent dat ze, ondanks jaren in Nederland, niet van zich af kon schudden, kleurde haar verontwaardigde uitroep: "Verdammt!" Het water golfde haar tegemoet. De badkamer was een heus zwembad, en de fontein? Die zat pal boven haar hoofd, in de vorm van een waterleiding bij de douche die het begeven had.

Met snelle, efficiënte bewegingen, geoefend door jarenlange martial arts training, wurmde ze zich uit haar leren jas en gele shirt. Een spijkerbroek in deze watermassa was geen goed idee. Binnen een oogwenk stond ze in een felblauwe bikini, klaar om de schade te inspecteren. Nou ja, zo klaar als je kon zijn terwijl het water je scheenbeen kuste.

"Martin van Genlogen, loodgieter en redder in nood, is onderweg," had de stem aan de andere kant van de lijn haar verzekerd. Redder in nood leek nu wel erg letterlijk. Nog geen half uur later stond hij voor de deur. Martin van Genlogen. Gespierd, blond en gehuld in een Amerikaanse overall die, zo viel Trude direct op, strak genoeg zat om zijn biceps te accentueren. Hij had een gereedschapskist van het formaat kleine auto bij zich.

"Meneer van Genlogen, fijn dat u er bent!" Trudes accent kwam extra sterk naar voren in haar haast. "Het is echt een ramp!" Martin knikte, liet zijn blik over de zwembadbadkamer glijden, en zuchtte. "Zeker een ramp. Eerst maar eens de hoofdkraan dichtdraaien."

Het dichtdraaien van de hoofdkraan bleek een avontuur op zich. Martin, onbekend met de routing in het oude pand, wurmde zich door de benedenverdieping, gevolgd door een steeds luider wordende Trude die aanwijzingen gaf. Uiteindelijk vond hij de kraan, net toen een nieuwe golf water over de deurpost stroomde. Terug in de badkamer, doorweekt tot op het bot, leunde Martin hijgend tegen de muur. Zijn overall plakte ongemakkelijk tegen zijn huid. "Nou, dat is dat. Tijd voor de reparatie." Hij keek naar Trude, die daar in haar bikini stond, en slikte. "Eh, misschien moet je even... ergens anders wachten?"

Trude haalde haar schouders op. “Nonsens. Ik kan best even helpen.” Ze had de boel al eens in de gaten en was best handig. “Ik ken best wel wat van waterleidingen.” Martin, inmiddels druk bezig met het openen van zijn gereedschapskist, mompelde iets onverstaanbaars. Hij begon de losgeraakte leiding te inspecteren. Het was glad en de grond was spekglad.

En toen gebeurde het. Martin gleed uit. Zijn voeten vlogen de lucht in, en hij maakte een onvrijwillige duik in het ondiepe zwembad. Trude reageerde instinctief. Dankzij haar martial arts training kon ze hem opvangen, maar de kracht waarmee Martin viel was te groot. Ze verloren beiden hun evenwicht en plonsden samen in het water. Het was een soort waterballet, maar dan onbedoeld en chaotisch. Trude voelde iets losraken. Haar bikini top dreef ergens rond. De knopen van Martins overall gaven het, onder de plotselinge druk, ook op. Voor ze het wisten spartelden ze in het water, Martin in zijn strakke witte onderbroek, Trude… nou ja, minder gekleed. Een moment bleven ze zo liggen, naar elkaar starend. De absurditeit van de situatie drong tot hen door. Toen begon Trude te lachen. Het was een aanstekelijke lach, vol levenslust en onschuld.

Martin moest ook lachen.

Maar de lach ebde weg. De blikken werden intenser. De natte kleding (of het gebrek daaraan) had wonderen verricht. De gespierde lijnen van Martins lichaam, de rondingen van Trudes… het was een onverwachte, stomende confrontatie middenin een waterballet in een overstroomde badkamer.

Voor ze het wisten had Martin Trudes gezicht in zijn handen en kuste haar. Het was een vurige kus, vol passie en een vleugje ongeloof. Trude antwoordde met dezelfde intensiteit. De reparatie van de waterleiding was acuut van de agenda geschrapt. In plaats daarvan werd het een heel andere vorm van verbinding zoeken. De badkamer was dan weliswaar blank, maar de temperatuur steeg er tot ongekende hoogte. Het water zorgde voor ongeremde vrijheid en het resultaat? Dat kun je je wel inbeelden…