Sirenes van gerechtigheid 2

Samenvatting van het vorige verhaal:

Een nieuwe generatie criminelen had het plan opgevat om het lokale winkelcentrum over te nemen.

Het hoofdbureau van politie, waar ook Lucas aanwezig was, ontving een melding. In plaats van alleen Ingrid en Trude, ging ook Lucas mee, een man waar alle smokkelaars doodsbang voor zijn. De loeiende sirenes deden de onderwereld beven, maar hadden geen effect op de bandieten in het winkelcentrum.

Terug naar het nu:

Lucas, Trude en Ingrid hebben alle in/uitgangen bezet. De rode krullen van Ingrid dansten in de wind terwijl ze de laatste hap van haar krentenbol met kaas nam. De regenjas wapperde om haar heen. "Ze zitten als ratten in de val," mompelde ze, terwijl ze haar vergrootglas polijstte. Trude, in haar leren jas, stond ongeduldig te wippen, haar blik geconcentreerd. Lucas, de rust zelve, stond met zijn armen over elkaar geleund tegen zijn Volvo. De criminelen hadden geen idee in wat voor een wespennest ze terecht waren gekomen.

De volledige politiebezetting van het hoofdbureau kwam aangesneld, zwaailichten flitsten en sirenes loeiden. Commissaris Greta van den Gevallenen zat in de voorste wagen, haar grijze krullen in de war gewaaid. "Dubois," gromde ze, "Ik hoop maar dat dit niet weer een van haar… uitspattingen is." Ondanks haar woorden, knaagde er een gevoel van bewondering en een soort liefde in haar.

Toen de versterking arriveerde, gaf Lucas een knik. "Het is showtime," zei hij zacht.

Ingrid was als eerste binnen. De deuren zwaaiden open en ze stormde naar binnen, de beige regenjas als een wervelwind om haar heen. Chaos? Dat was haar tweede naam. Een nietsvermoedende bandiet struikelde over een vuilnisbak die op miraculeuze wijze voor zijn voeten was beland. Ingrids jas sloeg met een onvoorspelbare zwaai een pistool uit de hand van een tweede bandiet, die verbaasd toekeek hoe het wapen door de lucht vloog en landde… in een prullenbak. Twee andere boeven, afgeleid door de plotselinge commotie, liepen tegen elkaar aan en vielen met een doffe klap op de grond. Ingrid boeide de ene na de andere, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze murmureerde zachtjes tegen iedere arrestant, "Niet zo slim, hè, jongens? Had je beter moeten nadenken."

In het tweede pad, een paar meter verderop, ontketende Trude haar eigen vorm van chaos, een gecontroleerde en uiterst effectieve chaos. Haar martial arts waren verbluffend. Een snelle draai, een perfect geplaatste trap, en de ene na de andere bandiet lag gestrekt op de grond, sterren zag en zich afvroeg wat er gebeurd was. Ze bond ze vast met de efficiëntie van een automaat. "Sorry, jongens," zei ze met een glimlach, haar Duitse accent klonk overduidelijk. "Maar jullie hebben niet op mij gerekend, hè?"

In het derde pad, waar Lucas stond, was de sfeer compleet anders. Zijn aanwezigheid alleen al was genoeg. Zijn imposante gestalte, de koele blik in zijn ogen, de autoriteit die van hem afstraalde… de bandieten gaven zich over zonder slag of stoot. Een voor een legden ze hun wapens neer en lieten zich gewillig boeien. "Dit is echt niet nodig," zuchtte een van hen. "We wilden alleen maar een beetje… eh… winkelen?"

De versterking kon niet geloven wat ze zagen. Ze hoefden de bandieten alleen maar op te rapen en in de gereedstaande wagens te laden. Het was bijna te makkelijk.

Trude, Ingrid en Lucas stapten terug in hun auto's. De Ford Sierra, de Ford Fiesta XR2i en de Volvo stationcar scheurden weg, op weg naar het politiebureau.

Op het bureau wachtte Commissaris van den Gevallenen hen op. Ze zuchtte, maar glimlachte tegelijkertijd. "Dubois," zei ze, "Je bent een ramp, een compleet ongeleid projectiel! Maar… je krijgt wel resultaten. Bedankt." Ze draaide zich om en liep haar kantoor in. "En nu opsodemieteren," grinnikte ze. "Voor ik van gedachten verander."

Later die dag sprak de commissaris met Hakim de Groot, de excentrieke schouwarts. Hakim droeg zijn gebruikelijke rode fez, een groen corduroy pak en een groene vlinderdas. Hij gaf haar een update over een andere zaak.

"Die Dubois," zei de commissaris, "Chaos waar ze komt, maar ook resultaat. Ik mag haar wel. En als iemand dat vraagt, ontken ik het."

Hakim knikte. "Nooit gedacht dat juist zij degene zou zijn die resultaten zou boeken," zei hij. "En Lucas, dat is een grote aanwinst als rots in de storm." Hij grijnsde tegen de commissaris. "Een vreemd stel, maar effectief."

Ondertussen had Martin van Genlogen, Trudes vriendje, de verstopping van de toiletten opgelost. Hij kwam Trude opzoeken en gaf haar een innige kus en knuffel. "Je bent een held," fluisterde ze tegen haar vriendje.

Toen gebeurde het onverwachte. Ingrid en Lucas riepen iedereen bij elkaar en verkondigden dat ze gingen trouwen. Er was een moment van stilte, gevolgd door luid gejuich en applaus. Zelfs de commissaris moest een traantje wegpinken.

"Wel," zei Hakim grijnzend, "Dat verklaart een hoop." Hij schonk iedereen een kop koffie in, en er werd geproost op de aanstaande bruid en bruidegom.