Inspecteur Dubois en het Mysterie van de Misplaatste Mannen (en een Wassen Lijk)

"Weer zo'n dag", zuchtte Ingrid Dubois, of Inge, zoals aar dierbaren haar noemden (hoewel die dierbaren voornamelijk bestonden uit haar Ford uit de jaren '80 en een verdwaalde kat die ze af en toe een restje krentenbol toestopte).

Ze schoof haar bruine Stetson iets rechter. "Net als ik denk dat ik eindelijk een minuut stilte kan ervaren, ..." Ze pauzeerde dramatisch, kauwend op de krentenbol "...begint de hel."

De 'hel', in dit geval, was haar krakende telefoon. Ze nam op, haar stem zo moe als een dweil na een marathon. "Dubois, wat is er?"

"Inge!" Een opgewonden stem galmde door de telefoon. Het was Trude von Jugend, haar jonge, hyperactieve assistente. "Je gelooft nooit wat er is gebeurd! Een lijk! Of... nou ja, misschien een lijk. Het is ingewikkeld!"

"Ingewikkeld is mijn middelste naam, Trude," antwoordde Inge droogjes, terwijl ze recht ging zitten. "En voor de goede orde, die is eigenlijk 'Maria'. Maar kom maar door."

Voordat Trude verder kon gaan, stormde er iemand haar kantoor binnen. Het was agent Janssen, een man wiens enthousiasme alleen werd geëvenaard door zijn onvermogen om stil te staan. "Inspecteur! Ik heb het! De camerabeelden van het nieuwbouwproject! "

"Janssen, rustig aan," zuchtte Inge. "Trude zit aan de lijn. En bovendien, wat heeft een nieuwbouwproject te maken met mijn krentenbol?"

Janssen negeerde haar subtiele hint. "Het is raar, inspecteur! Het tijdstip van overlijden van die bouwvakker klopt niet met de beelden. Alsof... alsof er iets bovennatuurlijks aan de hand is!"

"Bovennatuurlijk", mompelde Inge. "Natuurlijk. Want een moordenaar met een mes is te simpel, toch?" Ze wuifde Janssen weg. "Laat die beelden maar zien. En geef Trude even de ruimte."

Eindelijk kon Trude verder. "Dus, Inge," zei ze, "Ik ben net bij het museum. Er is een vrouw gearresteerd. Ze heeft... een wassen beeld vermoord."

Inge fronste haar wenkbrauwen. "Een wassen beeld? Heeft iemand haar verteld dat die dingen niet terugvechten?"

"Dat is het rare", ging Trude verder. "Ze dacht dat het haar echtgenoot was. Ze beweert dat hij haar heeft verlaten voor een jongere vrouw en al haar spaargeld heeft meegenomen. Ze heeft hem overgoten met iets dat ze 'badzout' noemt, maar wat volgens Hakim de Groot waarschijnlijk een soort zuur is. En dan... heeft ze hem geslagen met een toiletbril. En toen ze hem wurgde met een zijden sjaaltje. "

"Wacht even", onderbrak Inge. "Hakim de Groot is erbij betrokken? Laten we hopen dat hij zijn fez niet heeft besmeurd met zuur."

"Nee", bevestigde Trude. "Hij is druk bezig met het achterhalen van wat voor zuur ze gebruikt heeft. Blijkbaar is het heel sterk, omdat het het wassen beeld heeft doen smelten. Hij zegt dat er sporen van een onbekende substantie zijn, hij weet nog niet wat. Maar het is ingewikkeld!"

Inge zuchtte diep. “Oké, Trude. Ik kom eraan. En Trude? Graag een broodje met kaas, heb honger."

Toen Inge bij het politiebureau aankwam, was het een gekkenhuis. Janssen probeerde wanhopig een Powerpointpresentatie te geven over mogelijke hackers en bovennatuurlijke storingen in de camerabeelden van het nieuwbouwproject, terwijl een andere agent haar probeerde te overtuigen van het feit dat een tiener magische krachten had ontwikkeld.

"Mensen, kalmte!" riep Inge boven de chaos uit. "Eén ding tegelijk! Janssen, laat die beelden maar aan Trude zien, zij heeft een scherper oog voor detail. En agent Pietersen, ik waardeer je enthousiasme, maar ik denk dat die tiener gewoon een goede goochelaar is."

Uren later, met Trude aan haar zijde, stond Inge in het museum, turend naar de gesmolten overblijfselen van het wassen beeld. Hakim de Groot, gekleed in zijn gebruikelijke groene corduroy pak en rode fez, stond enthousiast aantekeningen te maken.

"Interessant, hé, Inspecteur Dubois?" zei Hakim, zijn ogen glinsterend. "Deze zuursoort is echt uniek. Het laat geen sporen achter in menselijk bloed, maar is wel in staat om was in mum van tijd op te lossen. Erg effectief, en... hoe zeg je dat... creatief!"

"Creatief genoeg om iemand te vermoorden door ze te ontzuren met een wasmiddel?", vroeg Inge. "Zou er ook een verband kunnen zijn met die sjaal?"

Trude knikte. "Inderdaad. Een zijden sjaal laat geen sporen achter als je iemand wurgt. Perfect voor een discreet moordje."

Plotseling schoot Trude iets te binnen. Ze had Janssens camerabeelden bekeken van dat nieuwbouwproject. Janssen kon wel opgeruimd worden. "Inge! Ik denk dat ik het doorheb! De man die vermoord is heeft een dubbelleven geleid!".

"Ga door", spoorde Inge aan.

"Die 'bouwvakker' bij het nieuwbouwproject", begon Trude. "Hij wist dat hij een ontmoeting zou hebben met een dame. Maar hij had zich op dezelfde locatie aangemeld als drie andere mannen op een blind date. En de vrouw ook. Ze hebben elkaar allemaal verkeerd gepakt en zijn bij de verkeerde terechtgekomen. Maar gaandeweg zijn de eerste vlinders gekomen. Daarom heeft het slachtoffer ook twee telefoons. "

Inge knikte langzaam. "Dus... een geval van misplaatste identiteit, romantiek en een fatale vergissing?"

"Precies!" zei Trude. "Die vrouw dacht dus dat het beeld haar echtgenoot was, omdat hij een van de mannen was die op een blind date afspraak was. En door toeval, een van de vier."

Inge liep naar het politiebureau en liep Janssen tegen het lijf. "Janssen," zei Inge, "Ik heb een theorie over die 'bovennatuurlijke' camerastoringen bij dat nieuwbouwproject."

Janssen keek haar hoopvol aan. "Vertel! Werken ze samen met de moordenaar?"

Inge glimlachte. "Nee, Janssen. Ze hebben te maken met een goochelaar."

"Een goochelaar?" zei Janssen, verbijsterd.

"Precies", zei Inge. "Iemand die heel goed is in het manipuleren van de werkelijkheid."

Een uur later zat Inge in haar kantoor, haar voeten weer op de verwarming, een nieuwe krentenbol in haar hand. Trude zat tegenover haar, grijnzend van oor tot oor.

"Dus," begon Trude, "Die 'enge' vrouw heeft het wassen beeld vermoord in de veronderstelling dat het haar man was, die eigenlijk een vermomde bouwvakker was die op een blind date was, samen met drie andere mannen. En de camerastoringen waren het werk van een goochelaar die dacht dat hij magische krachten had. En de tiener die zogenaamd magische krachten bezat, was ook gewoon een goochelaar! Dat verklaart alles."

"Bijna alles", corrigeerde Inge. "Er is nog één vraag: waarom al die krentenbollen op mijn bureau?"

Trude haalde haar schouders op. "Een mysterie voor een andere dag, Inge."

Inge leunde achterover in haar stoel, tevreden. Ze had het weer geflikt. Een doorgesnoven vrouw, een dubbelleven leidende bouwvakker, een goochelende tiener en een hoop misplaatste dates.

"Opgelost", zei Inge met een knipoog. "Opgelost."

Toen rinkelde de telefoon weer. Inge zuchtte. Het leven van een inspecteur was nooit saai.