En zo kwam Ingrid aan haar Sierra.

Ingrid had vervoer nodig En zo kwam Ingrid aan haar Sierra

Ingrid (Inge) Dubois. De naam alleen al deed rillingen over de rug van menig crimineel lopen. Een vrouw met een onmiskenbare verschijning: vurig rode krullen die onder een bruine Stetson vandaan piekten, gehuld in een lange, beige regenjas, en altijd, maar dan ook áltijd, een krentenbol in haar gehandschoende hand. En dan was er nog het vergrootglas, haar trouwe metgezel. Haar chaos was legendarisch, haar gevoel voor rechtschapenheid gevreesd. En dat alles verpakt in een nieuwbakken inspecteur bij de politie.

Ingrid Dubois: Een wervelwind van chaos

Waar Ingrid Dubois verscheen, gebeurden ongelukken. Onverklaarbaar en soms, laten we eerlijk zijn, door haarzelf veroorzaakt. Denk aan de keer dat ze een verdachte achtervolgde door een markt en per ongeluk een stapel meloenen tot een spectaculaire, kletterende waterval transformeerde. Of de keer dat ze een parkeergarage inreed en de slagboom, die net openging, met een oorverdovende smak tegen de achterruit van haar toenmalige (geleende) dienstauto liet knallen. Zelfs het meest alledaagse kopje koffie leek in haar handen een acuut risico te lopen op een explosieve spetterbui. Maar ondanks haar onvoorspelbaarheid, wist ze altijd haar doel te bereiken: de slechteriken achter de tralies.

Een onwaarschijnlijk team

Op aanraden van de excentrieke schouwarts Hakim de Groot, was Ingrid ingedeeld op het politiebureau onder leiding van commissaris Greta van den Gevallenen. Hakim, met zijn Brabantse vader en Turkse moeder, droeg steevast een rode fez en een groen corduroy pak met een even groen overhemd en een vlinderdas. Hij was een meester in zijn vak en een warme bondgenoot van Ingrid, die haar unieke talenten op waarde wist te schatten.

Greta van den Gevallenen, een politie vrouw op leeftijd met een imposante postuur, grijze krullen en doordringende grijze ogen, beschouwde Ingrid in eerste instantie als een "pain in the butt". Maar diep van binnen erkende ze haar waarde voor het korps. Stiekem mocht de commissaris Ingrid zelfs wel, al liet ze dat zo min mogelijk merken.

En dan was er nog Trude von Jugend, de jonge, energieke assistente. Een tiener van Duitse afkomst die vloeiend Nederlands sprak met een charmant Duits accent. Gekleed in een leren jas, een felgeel shirt, spijkerbroek en gympen, leek ze meer op een punkrocker dan op een politie-assistente. Maar schijn bedriegt: Trude was een martial arts specialist van formaat en Ingrids rechterhand, tegen wil en dank gebombardeerd tot de taak om Ingrids chaotische energie in goede banen te leiden.

De zoektocht naar een dienstauto

Het grootste probleem was echter nog niet opgelost: Ingrid had een dienstauto nodig. De politiegarage was huiverig om haar met de moderne, gloednieuwe auto's te laten rijden. Het risico op schade was simpelweg te groot. De commissaris gaf Ingrid daarom toestemming om zelf een geschikt voertuig te zoeken en dit als onopvallende politieauto te laten uitrusten. Een opdracht die de commissaris achteraf misschien wel iets te snel had toegezegd.

Ingrid vroeg haar vriend Lucas, luitenant-kolonel bij de Marechaussee, om hulp. Lucas, met zijn donkerblonde haar, gespierde bouw en serene uitstraling, was het tegenovergestelde van Ingrid. Hij bracht rust in haar hectische leven en verzachte haar lompigheid. Zijn ondergeschikten waren dol op hem, en hij was de enige die Ingrids chaos leek te kunnen kanaliseren.

De Domeinen: Een schatkamer der mogelijkheden

Lucas nam Ingrid mee naar De Domeinen, een plek waar de overheid overbodige spullen verkocht, waaronder afgedankte voertuigen van politie en defensie. Een walhalla voor de liefhebber van tweedehands en vintage, maar voor de meeste mensen vooral een verzameling roestige wrakken.

En daar stond ze dan, tussen de afgedankte legertrucks en verweerde motorfietsen: een blauwe, roestige Ford Sierra. De bumper zat vast met ducttape, de lak was dof, en de algemene indruk was er een van totale verwaarlozing. Lucas keek er sceptisch naar, maar Ingrid was op slag verliefd.

"Dat is 'm", fluisterde Ingrid tegen Lucas, wijzend naar de auto. Als dochter van een Ford-dealer kende Ingrid dit soort auto's van binnen en van buiten. Ze had er uren mee doorgebracht in de garage van haar vader, sleutelend en verbeterend.

Lucas was aanvankelijk sceptisch, tot Ingrid de motorkap opende. Daar, onder de verroeste carrosserie, lag de Cosworth-motor van Ford. Een krachtige, legendarische motor die de Sierra tot een ware snelheidsduivel kon transformeren. Lucas begreep nu wat Ingrid bedoelde.

De auto bleek een oude politieauto te zijn geweest die jaren geleden was afgedankt en al die jaren had staan verkommeren bij De Domeinen. Niemand had er ooit naar omgekeken. Maar Ingrid zag de potentie. De Ford was nog steeds volledig ingericht als onopvallende politieauto, inclusief de verborgen zwaailichten en de communicatieapparatuur.

Een wedergeboorte in de garage

De Ford ging mee naar de garage van Ingrids vader. Daar werd de auto grondig nagekeken en technisch perfect in orde gemaakt. De Cosworth-motor werd gereviseerd, de roest werd behandeld (zo goed en zo kwaad als dat ging), en alle essentiële onderdelen werden vervangen. Ingrid besloot om het uiterlijk te laten zoals het was. De Ford zag eruit alsof hij elk moment uit elkaar kon vallen, maar dat was uiterlijke schijn. De auto was nu een van de snelste en verrassendste auto's die men ooit over de wegen zou zien rijden. En Ingrid zorgde ervoor dat hij perfect onderhouden werd.

De entree op het politiebureau

En toen kwam de dag dat Ingrid voor het eerst met haar Ford het bureau van commissaris van den Gevallenen op kwam rijden. De Ford brulde de parkeerplaats op, verplaatste met de voorbumper een vuilnisbak, nam de enige kuil op de parkeerplaats met een luide knal, en gebruikte twee parkeerplaatsen om de auto neer te zetten.

Hakim, die Ingrid zeer graag mocht, was bij Greta op kantoor en keek samen met haar naar het arriveren van Ingrid. Bij het uitstappen nam ze een hap van haar krentenbol, sloot haar jas even tussen de deur van haar auto op, moest de deur nog eens openen en struikelde vervolgens op de treden naar de hoofdingang.

"Even later is er tumult in de recherchekamer. Greta," zei Hakim met een grijns, "Ingrid is er, waarschuw Trude." Greta van den Gevallenen schudde zuchtend haar hoofd. Waar is ze aan begonnen, dacht Greta bij zichzelf, niet wetend dat ze Ingrid al als haar dochter begon te zien.

En als de onderwereld de Ford hoort starten, zijn ze op hun hoede, want Ingrid Dubois komt eraan. Zo jong als ze is, Ingrid laat de onderwereld bibberen. Waar zij komt, worden de bandieten gearresteerd, al is het met haar beruchte chaos. De Ford Sierra, een blauwe, roestige machine met de kracht van een leeuw, is haar ultieme wapen in de strijd tegen de misdaad. Een wapen dat net zo onvoorspelbaar en effectief is als Ingrid Dubois zelf.