De verdwenen Acteurs en de Verdwenen Scènes

De felle studiolampen weerkaatsten in de groene corduroy jas van Hakim de Groot, de schouwarts. Zijn rode fez, een onwrikbaar onderdeel van zijn verschijning sinds hij afstudeerde, stond scheef. "Bizar, Ingrid. Echt bizar," bromde hij, zijn Brabantse tongval vermengd met een Turks accent. "Alsof ze gewoon... uit de werkelijkheid zijn geknipt."

Ingrid (Inge) Dubois, een vrouw met rode krullen die als een ontplofte koperen veer uitstaken onder haar bruine Stetson, legde haar vergrootglas neer. Haar lange beige regenjas hing open, onthullend een onopmerkelijk geruit overhemd en een broek die ooit de kleur van aarde had gehad. "Alsof ze uit het script zijn geknipt, Hakim," corrigeerde ze met een droge toon. "Dat is het precieze probleem. Er zijn drie personages verdwenen. Niet uit de set, niet uit het leven... uit het script."

Achter haar stond Trude von Jugend, haar jonge assistente. Trude, gehuld in een leren jas, een felgeel shirt en versleten spijkerbroek, observeerde de set met een kritische blik. Haar Duitse accent, hoewel vloeiend in het Nederlands, verraadde haar afkomst. "Misschien een drukfout?" suggereerde ze, terwijl ze achteloos een complexe reeks schoppen en stoten uitvoerde in de lucht. Haar martial arts vaardigheden waren even indrukwekkend als ongevraagd.

"Een drukfout die driemaal voorkomt, en elk personage volledig beschreven?" Ingrid haalde haar schouders op. "Nee, Trude. Dit ruikt naar meer dan inkt." Ze pakte het script op, een dikke stapel papier met hier en daar koffievlekken. "Een huisoverval. Een vader, een moeder, een zoon en een dochter. Een overvaller, een politieagent. Maar de moeder, de overvaller en de dochter... ze bestaan wel in de personagebeschrijvingen, maar hun scènes zijn weg. Verdwenen."

De studio zelf was een chaos. Kabel slingers rond, camera's op wieltjes stonden half in de weg, en de belichting flikkerde met een zenuwslopend ritme. Er hing een sfeer van nerveuze spanning, versterkt door de verdwijning van de 'acteurs' in kwestie.

"Okay", zei Ingrid, terwijl ze een struikeldraad miste en bijna tegen een zandzak botste. "Laten we beginnen. Trude, jij praat met de regisseur. Kijk of hij iets weet, of dat er plotselinge creatieve beslissingen zijn genomen. Hakim, jij... zorg ervoor dat er geen bovennatuurlijke verklaring is."

Hakim knikte plechtig. "Ah, je vertrouwt op mijn expertise in alle domeinen, dat waardeer ik." Hij pakte een klein zilveren kompas uit zijn zak en fluisterde er onverstaanbare woorden tegen.

Terwijl Trude op zoek ging naar de regisseur, begon Ingrid de set te inspecteren. Ze struikelde bijna over een verlengkabel, liet per ongeluk een kop koffie over een rekwisietentafel vallen en stootte haar hoofd tegen een microfoonboom. Haar lompe manier van werken was berucht, maar er zat een scherp oog achter de sullige onhandigheid.

Ze besteedde aandacht aan details: een vreemde schaduw op een foto, een kleine scheur in een achtergronddoek, een verfrommeld papiertje in de prullenbak. Het was een van die papiertjes die haar de oplossing bracht.

Het was een pagina uit het script, verscheurd en weggegooid, met daarop een scène met de 'verdwenen' overvaller. De regie-aanwijzingen waren agressief doorgestreept en vervangen door vulgaire, gehaaste notities. Het handschrift was slordig, maar onmiskenbaar... van de politieagent, gespeeld door de populaire acteur Rik van Galen.

Met een triomfantelijke grijns zocht Ingrid Trude op. "De regisseur zegt dat Rik de laatste tijd erg gestrest is, steeds klaagde over het script, vond het niet 'realistisch' genoeg," zei Trude.

"En Rik", vulde Ingrid aan, "is blijkbaar ook een amateur-schrijver met een nogal... impulsieve aanpak van scenario aanpassingen. En een obsessie met het overtuigend neerzetten van zijn personage."

Samen confronteerden ze Rik. In eerste instantie ontkende hij alles, maar toen Ingrid hem de verscheurde pagina liet zien, brak hij. Hij had de scènes geschreven met de overvaller, de moeder en de dochter, omdat hij vond dat ze 'het verhaal vertroebelden'. Hij wilde dat de politieagent (zijn personage) de held was, zonder afleidingen.

De chaos die Rik had veroorzaakt was om zijn eigen rol te versterken, gedreven door ego en een misplaatste creatieve impuls. De verdwijning van de acteurs was niets meer dan een product van de verdwenen scènes.

Hakim, die net klaar was met het kalmeren van een onrustige geest in de kapstoel, keek geïntrigeerd toe. "Dus, geen bovennatuurlijke krachten?" informeerde hij.

Ingrid lachte. "Nee, Hakim. Alleen de oeroude kwaal van ijdelheid."

De studio-crew haalde opgelucht adem. De verdwenen acteurs konden terugkeren naar hun scènes, Rik kreeg een pittige reprimande, en Ingrid, na nog een onfortuinlijke botsing met een lamp, werd geprezen als de heldin van de dag.

Die avond, zittend in haar stamkroeg met Trude, nam Ingrid een grote slok bier. "Zo zie je maar", zei ze, "de meest bizarre mysteries zijn vaak de meest banale."

Trude glimlachte. "En de meest sullige detective lost ze op."

Ingrid knikte. "Inderdaad. En dat is maar goed oo