De Krentenbol en de Burgemeester

De lucht in het politiebureau trilde van bedrijvigheid.

Agenten liepen af en aan, telefoons rinkelden onophoudelijk en het getik van toetsenborden vulde de grote rechercheruimte. Ingrid (Inge) Dubois wurmde zich door de chaos, haar rode krullen dansend onder de bruine Stetson. Een lange beige regenjas wapperde om haar heen, en in haar gehandschoende hand hield ze een vergrootglas. Natuurlijk, ze kauwde op een krentenbol.

Terwijl ze voorbij liep, leek het ongeluk haar bijna te achtervolgen. Een stapel dossiers viel om, een kop koffie spatte op een uniform, en een bureaulamp begon verdacht te knipperen. Commissaris van den Gevallenen observeerde het tafereel vanuit haar kantoor, een mengeling van irritatie en heimelijke bewondering op haar gezicht. Dubois, liefkozend “de Rode Duivel” genoemd door haar collega's, was een beproeving. Maar tegelijkertijd… goud waard.

De commissaris zat niet alleen. Burgemeester de Vries, strak in het pak, zat op de rand van zijn stoel en zuchtte diep. “Commissaris, ik moet u vertellen, de klachten over Inspecteur Dubois blijven binnenstromen. Openbare orde, respect voor autoriteiten, professioneel gedrag… de lijst is eindeloos!”

De commissaris leunde achterover in haar bureaustoel. “Burgemeester, ik ontken niet dat Inspecteur Dubois… onconventioneel is. Ze is niet altijd de voorzichtigste, dat klopt. Maar ze boekt resultaten. En ze heeft een onwankelbaar moreel kompas. Vraag het maar aan de dames op de Wallen, die zijn dol op haar.” Ze glimlachte flauwtjes. “Dubois staat bekend om haar eerlijkheid en haar… eigenzinnige kijk op criminele zaken. En die aanpak werkt. Ik beloof u, ik zal er alles aan doen om haar te behouden.”

De burgemeester zuchtte opnieuw, maar voordat hij kon antwoorden, zwaaide de deur open. Ingrid Dubois, gevolgd door haar jonge assistente Trude von Jugend, bleven in de deuropening staan. Trude, gekleed in een leren jas, een geel shirt en spijkerbroek, leek een stuk rustiger te zijn dan de chaos die haar baas omringde.

"Commissaris", kondigde Ingrid aan, met een volle mond, “de zaak van de dierentuin is opgelost. Het was de hoofdverzorger. Kon het niet verkroppen dat een meisje haar baas werd.”

Op dat moment kwam schouwarts Hakim de Groot, in zijn gebruikelijke opvallende outfit - rode fez, groen corduroy pak en groene vlinderdas - het kantoor binnen. “Ahh, Dubois,” zei hij met een brede glimlach, “we hebben een moord. Iets met een eekhoorn en een musket…”

Maar Ingrid was al weg. Nog voordat Hakim zijn zin had kunnen afmaken, stoof ze het kantoor uit, Trude in haar kielzog, deuren dichtslaand en papieren omverwerpend. Er werd een vloek gehoord vanuit een nabijgelegen kantoor.

De commissaris en Hakim stonden naar de lege deuropening te kijken, beiden met een mengeling van ontzetting en respect in hun ogen.

"Ongelofelijk", mompelde Hakim, zijn fez schuin gezakt. “Die vrouw is… onstuitbaar.”

De commissaris zuchtte. “Dubois. Een chaotische tornado, maar o zo effectief.”

De Burgemeester schudde zijn hoofd. “Ik begin te begrijpen wat u bedoelt, Commissaris. Misschien, heel misschien, wegen de resultaten inderdaad op tegen de… commotie.” Hij keek naar de ravage die Ingrid had achtergelaten. "Maar ik ga wel even een belletje plegen naar de verzekering."