De Krentenbol en de Audi

"Weer een overval", gromde Commissaris van den Gevallenen. Achter haar bureau, een slagveld van dossiers en koffiekringen, fronste ze diep. "Een juwelier nog wel. En ze zijn weg in een Audi."

De melding had haar net bereikt en nu al voelde ze de hoofdpijn opkomen. Vier gemaskerde mannen, een winkel vernield, en een zak vol gestolen juwelen. De patrouilles zaten erachter, maar ze wist het: die snelle Audi zouden ze nooit bijhouden.

Met een diepe zucht erkende ze dat er maar één oplossing was. Eentje die haar haren te berge deden rijzen en haar bloeddruk de hoogte in joeg. Maar tegelijkertijd… Eén die resultaten boekte.

"Waar is Dubois?" bulderde ze de recherchekamer in.

Even later brak de hel los.

Een wervelwind van rood krullend haar onder een bruine Stetson raasde door de ruimte. Een lange, beige regenjas zwiepte achter Ingrid 'Inge' Dubois aan, veegde koffiemokken van bureaus en strooide dossiers als confetti over de vloer. Een onfortuinlijke inspecteur de Cock kreunde toen Inge achteloos op zijn tenen stapte.

Inge beukte de deur van het kantoor van de commissaris open. "Gehoord dat er wat te doen is," zei ze, nonchalant jonglerend met een krentenbol.

De commissaris, haar grijze ogen samengeknepen, somde de feiten op. “Een overval, een Audi op de vlucht… en een achtervolging die ze niet kunnen winnen.”

Aan de rand van de kamer stond Trude von Jugend, Inges jonge assistente. Een grijns verscheen op haar gezicht. "Dat wordt de Ford," fluisterde ze, met een onmiskenbaar Duits accent.

Inderdaad. Inge kwam haar kantoor weer uit, de sleutels van haar beruchte Ford Sierra in de lucht gooiend. "Kom Trude," beval ze met een knipoog. "We moeten een Audi inhalen."

Trude volgde Inge op de voet, met bewondering registrerend hoe de inspecteur opnieuw een theemok redde van de vernieling, alleen maar om een moment later een stapel foto's van een ander bureau te laten dwarrelen.

Buiten stond de Ford Sierra, 1987, oud en vervallen ogend, maar met een geheim. Onder die roestvrij stalen buitenkant verborg zich een perfect onderhouden motor én onopvallende blauwe zwaailampen. En laten we de sirene niet vergeten. Die klonk alsof de hel zelf had besloten een concert te geven.

Inge startte de motor. Een grommend beest ontwaakte. "Vastgespen!" riep ze, met een krentenbol al half in haar mond.

En toen begon de achtervolging.

De Ford Sierra, die eruitzag alsof hij elk moment uit elkaar zou vallen, vertoonde een snelheid die natuurwetten leek te tarten. Binnen de kortste keren bereikte ze snelheden die ruim boven de 200 km/u lagen. Trude hield zich krampachtig vast, maar kon een grijns niet onderdrukken. De adrenaline gierde door haar lijf terwijl ze Inges briljante rijkunsten observeerde.

Na tien minuten kwamen de eerste politiewagens in zicht. De Ford blies ze voorbij alsof ze stilstonden. De sirenes gilden, de blauwe lampen flitsten in het rond, een waarschuwing voor alles wat op de weg durfde te komen.

Nog eens vijf minuten later hoorde Trude hoe Inge triomfantelijk riep. "Daar zijn ze!"

Met een meesterlijke manoeuvre drukte Inge de Audi tegen de vangrail. De overvallers probeerden nog te ontsnappen, maar Trude was al uit de auto gesprongen. Met een paar snelle bewegingen neutraliseerde ze de vier mannen, die verbijsterd staarden naar het tienermeisje met de leren jas.

De overvallers werden afgevoerd, de juwelen werden teruggevonden, en Inge en Trude keerden terug naar het bureau.

De commissaris wachtte hen op, een mengeling van frustratie en opluchting in haar ogen. "Dubois," zuchtte ze, "je bent een pain in the but… maar wel míjn pain in the but." Ze mompelde iets onverstaanbaars over 'chaos' en 'krentenbollen', maar Trude zag de glimlach die de commissaris niet kon verbergen.

De juwelier zou zijn kostbaarheden terugkrijgen. Recht was geschied. En Ingrid Dubois had weer eens bewezen dat chaos en rechtvaardigheid soms hand in hand gaan. Mits er een Ford Sierra en een krentenbol in het spel zijn.