Bloedbad in een Bejaardenflat

De grote ruimte van het politiebureau zoemde van de activiteit.

Agenten liepen heen en weer, telefoons rinkelden, en de geur van koffie hing zwaar in de lucht. In het deel waar de rechercheurs huisden, was de intensiteit voelbaar, een geconcentreerde spanning die de lucht leek te verdikken. Commissaris van den Gevallenen, een imposante vrouw gezegend met een bos grijze krullen en staalgrijze ogen, sloeg haar agenda dicht. Ze had een hekel aan deze dag. Niet dat ze haar werk niet leuk vond, integendeel, maar de telefoontje van Jaques Dubois had haar dag geen goed gedaan.

"Dubois," mompelde ze, de naam als een zuur snoepje op haar tong. Jaques Dubois was een legende, een gepensioneerde rechercheur met een neus voor misdaad die scherper was dan die van de beste politiehonden. Hij was ook haar mentor geweest, een goede vriend en een constante herinnering aan de tijd dat ze nog jong en ambitieus was. Nu zat hij in een bejaardenflat en hij had haar gebeld met een lijk. Maar het was nog erger, hij had geëist dat Ingrid kwam.

Ingrid Dubois, haar ex-partners kleindochter. Alleen al de naam deed haar maag samentrekken. Een wervelwind van chaos, een orkaan gehuld in een beige regenjas. Ze was een briljante rechercheur, dat moest gezegd worden, maar haar methoden waren... onconventioneel.

Van den Gevallenen zuchtte en stond op. "Ik moet hier zelf heen," mompelde ze. "Ik laat die gek niet los op een bejaardenflat."

De Ontdekking

Jaques Dubois, een man met een vriendelijk gezicht dat de sporen van een lang en bewogen leven droeg, voelde een tinteling van spanning door zijn aderen gieren. Hij had zijn leven lang misdaden opgelost en nu, ironisch genoeg in de rust van een bejaardenflat, werd zijn instinct opnieuw getriggerd Hij was smoorverliefd op zijn jeugdliefde, Mathilde. Mathilde, met haar zachte glimlach, haar passie voor yoga en haar onuitputtelijke romantische ziel. Hij had haar vanmiddag ontmoet in de gemeenschappelijke ruimte, na haar wekelijkse yoga sessie. Ze hadden gepraat over koetjes en kalfjes, over kinderen en kleinkinderen, en ze hadden besloten meneer Piet Jansen van 4B op te halen om een potje te kaarten.

Toen ze bij de deur van meneer Jansen stonden en Mathilde aan wilde bellen, bleek de deur niet op slot. Jaques, altijd alert deed de deur open en wat ze zagen, deed Jaques’ bloed stollen. Overal bloed. Meneer Jansen, levenloos in zijn leunstoel, omgeven door een plas bloed.

De agent in Jaques werd direct wakker. Hij stuurde Mathilde terug haar appartement in en belde zijn oude partner, de Commissaris.

Het Politiebureau

"Trude!" brulde Van den Gevallenen, haar stem galmde door de ruimte. Trude von Jugend, Ingrids jonge assistente, een tienermeisje in een leren jack, een geel shirt, spijkerbroek en gympen, sprintte naar haar toe.

"Ja, Commissaris?"

"Zorg dat je Ingrid vindt. Ze zit waarschijnlijk weer ergens krentenbollen te eten en een verkeersopstopping te veroorzaken. Zeg haar dat ze direct naar mijn kantoor moet komen."

Trude knikte en verdween in de chaos. Ze had Ingrid inmiddels leren kennen. Ze was een complex persoon, onvoorspelbaar en eigenzinnig, maar Trude respecteerde haar scherpte. En bovendien, Trude's martial arts skills waren al een paar keer van pas gekomen bij Ingrids onorthodoxe methoden.

Even later werd de deur van Van den Gevallenens kantoor opengezwaaid met een kracht die de scharnieren deed kraken. Ingrid Dubois, haar rode krullen onder een bruine Stetson, haar lange beige regenjas wapperend, stond in de deuropening. Ze had een vergrootglas in haar gehandschoende hand en ze kauwde op een krentenbol.

"Commissaris, wat is er aan de hand?" vroeg ze met een mond vol krentenbol.

"Dubois," zuchtte Van den Gevallenen. "Je opa heeft een lijk gevonden."

Ingrid stopte met kauwen. "Mijn opa?"

"Jaques Dubois," bevestigde Van den Gevallenen. "Hij woont in de bejaardenflat 'De Zonnebloem'. Hij heeft gebeld over een moord. Hij wil dat jij de zaak onderzoekt."

Ingrid keek haar verbaasd aan. "Ik wist niet eens dat je Jaques kende!"

"Natuurlijk ken ik Jaques! Hij was mijn mentor, mijn partner. Ik ga mee. En je gedraagt je."

Ingrid grinnikte. "Gedragen? Commissaris, dat is niet mijn sterkste punt."

De Rit naar de Bejaardenflat

De oude Ford Sierra uit 1987, Ingrids trouwe ros, stond geparkeerd voor het bureau. De auto zag er uit alsof-ie ieder moment uit elkaar kon vallen, maar Ingrid had hem perfect onderhouden. Trude nam plaats op de achterbank, terwijl Ingrid achter het stuur kroop. Van den Gevallenen nam met tegenzin plaats op de passagiersstoel, wetende dat deze rit een beproeving zou worden.

De Sierra scheurde weg, de motor brullend als een hongerige leeuw. Ingrid slalomde behendig door het verkeer, de blauwe zwaailampen flitsten tussen de andere auto's. Toen een vrachtwagen haar de pas afsneed, toeterde ze een schelle, oorverdovende sirene die de chauffeur deed opschrikken.

"Dubois!" riep Van den Gevallenen, haar handen krampachtig om het dashboard geklemd. "Doe normaal!"

Ingrid grijnsde. "Wat is normaal, Commissaris?"

De Sierra kwam met piepende banden tot stilstand voor 'De Zonnebloem', een flatgebouw dat meer weg had van een ziekenhuis dan van een plek waar je je oude dag doorbracht.

De Plaats Delict

Hakim de Groot, de schouwarts, stond al bij de ingang. Hij droeg zijn gebruikelijke rode fez en een groen corduroy pak met een groen overhemd en een vlinderdas. Hij begroette Ingrid met een brede glimlach.

"Ingrid! Fijn je weer te zien. Deze zaak is... interessant."

"Hakim," knikte Ingrid. "Wat is de status?"

"Het slachtoffer is Piet Jansen, 78 jaar. Doodsoorzaak: een messteek in de borst. Tijdstip van overlijden: waarschijnlijk gisteravond."

Ingrid, Trude en Van den Gevallenen volgden Hakim naar het appartement van meneer Jansen. De deur stond nog open, de bloedplas was groter dan ze verwachten. Jaques Dubois stond ongeduldig bij het raam.

"Ingrid, eindelijk! Wat heeft dat nou zolang geduurd?"

Ingrid negeerde hem en boog zich voorover om de plaats delict te inspecteren. Trude maakte foto's, terwijl Van den Gevallenen Jaques in een hoek dwong.

"Jaques, wat heb je precies gezien? Raak niets aan!"

Ingrid liep door het appartement, haar vergrootglas speurend naar aanwijzingen. Ze struikelde over een Perzisch tapijt en stootte een tafeltje met foto's om.

"Dubois!" zuchtte Van den Gevallenen.

"Sorry, Commissaris," mompelde Ingrid, terwijl ze de foto's opraapte. Haar oog viel op een foto van meneer Jansen met een jonge vrouw. Ze had een verpleegster uniform aan.

"Trude, check wie hier werkte. Doe navraag bij de andere bewoners, had meneer Jansen vijanden?"

Trude knikte en verdween om haar taken te volbrengen. Haar jeugdige enthousiasme was een goede toevoeging aan het team.

Ingrid ging door met haar onderzoek. Ze vond een halfvolle fles whisky op het nachtkastje en een doosje sigaretten onder het bed. Meneer Jansen leefde blijkbaar niet zo gezond. Ze snuffelde rond in de keuken, op zoek naar een aanwijzing. Ze opende de ijskast en liet een pak melk op de grond vallen.

"Dubois!" zuchtte Van den Gevallenen opnieuw.

"Het spijt me, Commissaris! Het is glad!"

Het Onderzoek

Terwijl Trude de getuigen ondervroeg en Hakim zijn forensische onderzoek leidde, wijdde Ingrid zich aan de meest onwaarschijnlijke leads. Tot grote ergernis van de Commissaris.

Ze begon met het ondervragen van Mathilde, Jaques’ jeugdliefde. De vrouw was in tranen, maar schudde haar hoofd. Meneer Jansen was haar buurman maar ze hadden weinig contact.

Vervolgens ondervroeg ze de andere bewoners. De meesten waren in de war of seniel, maar één oude dame vertelde dat meneer Jansen vaak ruzie had met de conciërge, een zekere meneer De Vries.

"Die De Vries is een nare man," zei de dame. "Altijd aan het mopperen en klagen. Hij kan niemand uitstaan."

Ingrid bedankte de oude dame en ging op zoek naar meneer De Vries. Ze vond hem in de kelder, bezig met het repareren van een lekkende waterleiding.

"Meneer De Vries," begon Ingrid. "We onderzoeken de moord op meneer Jansen."

Meneer De Vries keek haar argwanend aan. "Ik weet nergens van."

"U had ruzie met meneer Jansen, toch?"

Meneer De Vries werd rood in zijn gezicht. "Dat gaat je niks aan!"

Ingrid's ogen vernauwden zich. "Waar was u gisteravond?"

"Gewoon thuis," antwoordde meneer De Vries. "Ik kijk altijd naar voetbal."

"Heeft iemand dat bevestigd?" vroeg Ingrid.

"Nee," zuchtte meneer De Vries. "Ik woon alleen."

Ingrid glimlachte. "Dan hebben we een probleem, meneer De Vries."

De Ontknoping

Het bewijs stapelde zich op tegen meneer De Vries. Trude ontdekte dat hij gokschulden had en dat hij de laatste tijd vaak in de problemen zat. Hakim vond bloedsporen op zijn schoenen die overeenkwamen met het bloed van meneer Jansen.

Ingrid confronteerde hem met het bewijs. "Je bent door de mand gevallen, meneer De Vries. Je had ruzie met meneer Jansen, je had geld nodig en je was in zijn appartement gisteravond."

Meneer De Vries stortte in en bekende. Hij had ruzie met Jansen over een openstaande rekening over de reparatie van Jansens rollator en in een vlaag van woede had hij hem neergestoken.

Ingrid sloot de zaak af met een tevreden gevoel. Ze had weer een misdadiger achter de tralies gekregen, ondanks de kleine ongelukjes en de constante ergernis van de Commissaris.

De Epiloog

De volgende dag zat Ingrid in haar kantoor, genietend van een welverdiende krentenbol. Van den Gevallenen kwam binnen, een glimlach op haar gezicht.

"Dubois," zei ze. "Je hebt het weer gedaan. Een knap staaltje werk."

Ingrid haalde haar schouders op. "Gewoon mijn werk, Commissaris."

"Je weet dat Jaques trots op je is, nietwaar?"

Ingrid keek op, verrast. "Echt?"

Van den Gevallenen knikte. "Hij heeft me verteld dat je zijn beste leerling bent. Ook al zou hij het niet zo snel toegeven. "

Ingrid glimlachte. "Dat is mooi om te horen."

"En Dubois?"

"Ja, Commissaris?"

"De volgende keer dat je een bejaardenflat onderzoekt, probeer dan de schade te beperken."

Ingrid grinnikte. "Ik zal mijn best doen, Commissaris. Maar ik kan niets beloven."